Het begon enkele
jaren geleden toen wij in de herfst enkele laagstam fruitboompjes kochten om de
boomgaard uit te breiden. Door de drukke werkperiode konden we ze niet direct
planten en besloten we om alles in te kuilen. We plaatsten de wortelkluiten in een
geul en we bedekten ze daarna met de uitgegraven aarde. Zo konden de boompjes
enkele dagen rusten zonder uit te drogen.
Toen we een paar
dagen later de bomen definitief wilden planten, bleek onze President Van
Dievoet erg toegetakeld. De volledige wortel was weggevreten op één minuscuul
wortelhaartje na. Met de andere bomen in de kuil was er vreemd genoeg niets aan
de hand. Het was voor ons een mysterie wat er gebeurd was.
We hebben de
President in een veilig en afgelegen tuinhoekje uitgeplant in de naïeve hoop
dat het boompje misschien zou overleven. Toen daarna alle blaadjes snel
afvielen zag het er heel triestig uit.
In de lente
gebeurde er echter iets hoopgevends. Er kwam een blad uit één van de knoppen?
Was het een laatste stuiptrekking of het begin van iets nieuws?
Het boompje
overleefde wonderwel de zomer met één blaadje en ging zo de nieuwe winter in.
Het volgende
seizoen kwamen er veel meer blaadjes en na dat tweede herstelseizoen hebben we
het boompje opnieuw teruggeplant op zijn originele plaats.
Na drie jaar is het
duidelijk dat onze President Van Dievoet
meer heeft gedaan dan overleven. Dankzij één haarworteltje én veel
geduld is hij uitgegroeid tot een mooie laagstam appelboom die intussen zelfs
al voor de eerste keer fruit heeft gegeven.
 |
| De herrezen President links vooraan met het kleine steunpaaltje |
Bij ongeduldige,
niet-ecologische tuiniers zou onze boom zeker in de verhakselaar zijn
terechtgekomen …
2 opmerkingen:
dat is inderdaad een straf verhaal, maar het leert ons wel dat het recuperatievermogen en de wil om te overleven bij planten enorm kan zijn.
Inderdaad, als we het recuperatievermogen van planten combineren met geduld kan je veel bereiken.
Een reactie posten